Tja

De geschiedenis wordt weliswaar geschreven door de overwinnaars, dat weerhoudt de verliezers er natuurlijk nog niet van een speech neer te pennen, of daar iemand voor in te huren. Kamala Harris heeft na haar vertrek als vice-president afgelopen januari even haar klep gehouden, maar keert nu terug met een redevoering en och, wat heeft ze toch een leuke lach, en Doug is er ook. Angst is besmettelijk, zegt ze, maar moed ook, en dat zijn natuurlijk precies de inspirerende, in positief opzicht opruiende teksten waar we dit retorisch wonder van kennen. Allemaal leuk en aardig, die importheffingen zijn ook hartstikke stom, maar als dit het beste is dat de democraten te bieden hebben gaat het een lange zit voor ze worden (al is er natuurlijk altijd nog Buttigieg). Want laten we wel wezen: zoals Feyenoord en PSV dit seizoen waarschijnlijk Ajax kampioen gaan maken, maakten Biden en Harris Trump president.

Hoe lang zullen de Amerikanen onze oostgrens en Israël nog gratis beveiligen?

Het Amerikaanse Congres heeft na een week van mislukte stemmingen afgelopen nacht eindelijk een nieuwe voorzitter gekozen. Er werd bijna gevochten. De benoeming is de afgelopen honderd jaar een administratieve formaliteit geweest, een hamerstuk, vooral omdat de verkiezingen al drie maanden geleden waren. Uiteindelijk gaf een telefoontje van Donald J Trump de doorslag.

Zo lang er geen voorzitter is, zijn congresleden niet ingezworen, hebben ze geen security-clearance, worden ze niet geïnformeerd over gevoelige zaken en kunnen ze geen besluiten nemen. Een kleine groep rebellerende Republikeinen gijzelde het complete congres. De republikeinen hebben een kleine meerderheid in het congres, elke stem telt, de rebellen voelen hun macht en ruiken bloed.

Deze wanvertoning geeft een inkijkje in de verdeeldheid van hun tweepartijenstelsel. Democraten en republikeinen zijn geobsedeerd in elkaars vernietiging, delen van de republikeinse partij rebelleren intern, waardoor er geen meerderheid in het congres is om het land te besturen. Sowieso verloopt de besluitvorming al moeizaam als de president, congres en senaat niet van dezelfde partij zijn.

Dat gaat aan het einde van deze zomer zeer interessant worden. De Verenigde Staten geeft meer uit dan er binnenkomt, en loopt rond september tegen het zoveelste schuldplafond aan. De democratische president moet dan samenwerken met een rebellerend republikeins congres. Ik verwacht weer government-shutdowns waarin salarissen en uitkeringen niet betaald worden.

Als je een kwartaal doet over een nieuwe voorzitter, kan je ook een jaar doen over een nieuw budget. Zulke instabiliteit heeft ook geopolitieke effecten. Een tumor in het Kremlin zal dit vuurwerk zien als een teken van zwakte. Zoals voormalig CdS Dick Berlijn aangaf, “in de ogen van Poetin een verzwakte alliantie” & “Conflicten ontstaan als 1 van de partijen de ander als zwak ziet.” (BNR 4:50)